Noson anhygoel

22 Awst, 2015

Nos Sadwrn, 11.30 y nos

Noson anhygoel!

Es i i barti yn y castell gyda Liam, Kitty, David ac Ifan – parti pen-blwydd Sofia.

Roedd y parti’n grêt. Roedd llawer o fwyd blasus yno ac roedd y gerddoriaeth yn wych. Roedd pawb yn cael amser gwych. Bwyton ni fwyd parti; dawnsion ni; siaradon ni; chwaraeon ni gêm. Yna, ar ôl chwarae’r gêm, dwedodd Liam, “Beth am fynd i chwilio am ysbrydion?”

Beth?!?!?! Chwilio am ysbrydion? Bobl bach! Mawredd mawr! Nefi wen! YSBRYDION!?!?!

Wel, roedd pawb (ond fi!) eisiau mynd ac felly aethon ni i lawr i’r seler. Roedd hi’n dywyll iawn yno. Felly, defnyddion ni ein ffonau i roi golau i ni.

Cerddon ni’n dawel drwy’r seler. Roedd hi’n sbŵci iawn. Roedd hi’n oer iawn hefyd. Ych a fi! Roedd y seler yn dawel iawn ond, yn sydyn, dwedodd David, “Shh, dw i’n gallu clywed sŵn!”

Stopion ni. “Diffoddwch y ffonau,” dwedodd Liam. Diffoddon ni’r ffonau ac arhoson ni’n dawel yn y seler heb siw na miw. O, roedd hi’n oer iawn nawr – ac roedd hi’n dywyll iawn hefyd. Roedd hi mor dawel â’r bedd.

Yn sydyn, clywon ni sŵn cerdded yn y seler ac yna teimlais i law oer ar fy llaw i. “Paid!” dwedais i wrth Liam. (Roeddwn i’n meddwl bod Liam yn chwarae tric!)

“Paid!” gweiddodd Kitty. “Stopia, Liam … stopia.” Goleuon ni’r ffonau … doedd Liam ddim yno.

“Ble mae Liam?” gofynnodd Kitty ac yna roedd sŵn ofnadwy. Rhedon ni nerth ein traed o’r seler … i fyny’r grisiau ac yn ôl i’r parti.  Ond doedd Liam ddim yno. 

Ble mae Liam nawr?