Rhaglenni realiti

Mae rhaglenni realiti’n cŵl. Fy hoff raglen realiti ydy The Island, gyda Bear Grylls. Mae’n gyffrous ac mae’n wahanol iawn. Dw i wrth fy modd yn gwylio’r bobl yn byw ar yr ynys.

Dw i’n anghytuno. Dw i’n meddwl bod y rhaglen yn wirion. Dw i ddim eisiau gweld pobl yn chwilio am fwyd a dŵr ac yn trio byw ar ynys. Mae’n well gen i The X Factor achos dw i’n mwynhau cerddoriaeth. Dw i eisiau mynd ar The X Factor – neu The Voice, neu Britain’s Got Talent.

Wyt ti’n gallu canu?

Wel ... mmm ... dw i ddim yn ddrwg.

O diar! Embaras!

Mm – Britain’s Got Talent? Oes ci gyda ti? Ydy e’n gallu perfformio? Ydy e’n gallu canu, dawnsio neu hopian?

Nac oes ... ond dw i’n mynd i ganu ar y rhaglen.

Pob lwc! Dw i’n mwynhau rhaglenni cerddoriaeth hefyd ond dw i ddim yn mwynhau’r storïau trist ar raglenni realiti, “Dw i’n 18 oed. Dw i’n byw mewn fflat fach iawn iawn mewn dinas fawr iawn. Dw i’n gweithio’n galed iawn wrth y til mewn siop drwy’r dydd ddydd Sadwrn achos rhaid i fi gael arian - bla bla bla.” Dw i ddim eisiau clywed y stori yma. Dw i eisiau clywed y gerddoriaeth! 

Ond mae storïau trist yn bwysig mewn rhaglenni realiti achos rydyn ni’n teimlo dros y bobl.

Beth ydych chi’n feddwl o raglenni coginio fel Super Chef neu The Great British Bakeoff? Dw i’n mwynhau’r rhaglenni yma’n fawr achos dw i’n dysgu sgiliau coginio.

A fi. Maen nhw’n wych.

Diflas! Does dim byd yn digwydd. Dw i’n cytuno gydag Irfan – mae The Island yn gyffrous!